De laatste keer dat ik luister

Rustig maar, ik ga geen Engels stukje schrijven. Ik wilde alleen maar aangeven dat het een tijdje geleden is dat ik wat getypt heb op mijn blog. Mijn laatste stuk ging over chocoladeletters - moet je nagaan!

Ik dacht daarom: "laat ik weer 'ns wat typen om mijn grote fan-base een bone toe te werpen". Ik kan gaan typen over iets wat alleen mij interesseert of ik schrijf een uitgebreid stuk hoe je in korte tijd heel rijk word. Daar gaan we dan...

De laatste keer dat ik luister

Ken je dat gevoel? Na veel zeuren van je huisgeno(o)t(e) heb je eindelijk die oude koptelefoon weggegooid. Je had hem 10 jaar terug op een rommelmarkt gekocht en het geluid is werkelijk fan-tas-tisch. 2 Jaar terug kocht je een surround systeem waar je buren je altijd nog dankbaar voor zijn ("hoor jij ook gebonk, schat?") en sindsdien ligt de koptelefoon te verstoffen op een hoekje van je bureau.

Toen het voorjaar werd en je de koptelefoon tegenkwam kwamen aanvankelijk alle goede herinneringen op. Terwijl je de deuntjes van toen nog neuried besluit je de raad van je huisgeno(o)t(e) op te volgen en gooit met een zwaar hart de koptelefoon in de afvalbak.

Eenmaal tot rust gekomen na het schoonmaken zit je op de bank met een glas rode wijn (Saint-Chinian "Château Viranel" uit 2005) en denk je vol weemoed terug aan de mooie liedjes die je hebt geluisterd met de koptelefoon. Met de afstandsbediening van de mediacenter zap je door de grote verzameling liedjes, het gevoel wat je zocht vind je niet. Je merkt dat het geluid van de dure surround-installatie toch niet zo'n mooi geluid geeft als dat de koptelefoon deed. Onrustig drukt je vinger steeds sneller op de afstandsbediening, totdat de wirwar van liedjes je teveel word. Met een zacht gevloek zet je de mediacenter uit.

Als het gezoem van de mediacenter eindelijk de stilte vrijgeeft van de woonkamer merk je pas hoe stil het is. Geen vogels in de buurt die mobiele telefoons nadoen, geen buurjongen met een voetbal tegen de garagedeur. Zelfs het eeuwige gezoem van de airco van het restaurant naast je lijkt te zwijgen. Het is alsof de hele wereld de koptelefoon mist.

Radeloos besluit je te gaan slapen, maar nachtmerrie's over stervende koptelefoons wekken je om de haverklap. Met zweet op je rug schrik je wakker, terwijl je voor je ogen nog altijd de koptelefoon voor je ziet die met een gebogen hoofd huilt. Je rent in je boxershort de voordeur uit en haalt je trouwe koptelefoon uit de afvalbak en maakt hem schoon. Je besluit: "dit nooit meer!".

Komt je bekend voor? Mij niet, ik denk altijd na voordat ik spullen weggooi. Zo heb ik mijzelf behoed om de koptelefoon weg te gooien en geniet ik - terwijl ik dit type - van "The Man With The Harmonica" van "Ennio Morricone" met dat fan-tas-tische geluid van de koptelefoon.

Overigens heb ik wel een verklaring voor het feit dat je de koptelefoon pas gaat missen op het moment dat je deze hebt weggegooid, maar dat leg ik de volgende keer uit!